Θανάσης Παπακωνσταντίνου:Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία.

May 2, 2014 · in News · by develiki

Συνέντευξη : Μαριάνθη Πελεβάνη – Συνεντεύξεις – 29/04/2014

Ιστορίες παλιακές, εικόνες υπερρεαλιστικές, λόγος εσωτερικός κι αρχέγονος, έντονη πνευματικότητα και τοποθέτηση αντιεξουσιαστική. Μελωδίες χειροποίητες που αγαπούν την παράδοση, τη ροκ αλλά και τη σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική. Και τζαζ και χιτζάζ. Έτσι περιγράφω με λίγα λόγια τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τον σημαντικότερο – κατά τη γνώμη μου – έλληνα τραγουδοποιό και δημιουργό την τελευταία εικοσαετία. Δεν ξέρω αν η άποψή μου είναι αντικειμενική, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν πίστεψα στην ανεξάρτητη δημοσιογραφία, στην αντικειμενική ιστορία, στην ακομμάτιστη πολιτικοποίηση και λοιπές, δήθεν, αδέσμευτες και ανεπηρέαστες τοποθετήσεις. Σπουδαία τέχνη της μουσικής, όπως λέει ο Θανάσης, «σημαίνει να ακούσω κάτι και μετά να μη φοβάμαι τίποτα, να μπορώ να χορέψω το χορό του Ζαλόγγου». Κι αυτό μού συμβαίνει με τα τραγούδια του.

Θανάση, τι κάνεις τώρα καλλιτεχνικά;

Ηχογραφώ τα τραγούδια ενός νέου δίσκου.

Πριν σε ρωτήσω γι’ αυτά, αναρωτιέμαι τι γίνεται με τη διάθεση του έργου σου, μετά το κλείσιμο της δισκογραφικής εταιρείας με την οποία συνεργαζόσουν;

Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Ευτυχώς, έχω κάνει μια συμφωνία για να κυκλοφορήσω τους δίσκους μόνος μου και θα γίνει αυτό, αφού πρώτα βγει η καινούργια δουλειά.

Στα νέα τραγούδια σου σε έχει επηρεάσει, σε έχει εμπνεύσει η κοινωνικοπολιτική κατάσταση;

Έχω πει ότι, το τι θα σταθεί αφορμή για την έμπνευση, είναι για μένα τελείως χαοτικό και απροσδόκητο. Εσωτερικά και εξωτερικά τοπία, παρατηρήσεις, βιώματα και ενοράσεις , ενταφιάζονται στη μνήμη και κάποια από αυτά, σαν Λάζαροι, ανασταίνονται εν καιρώ και ζητάνε δικαίωση. Γενικά δεν είμαι χρονικογράφος, δεν μου είναι εύκολο να περιγράφω το τώρα. Εξάλλου, πιστεύω ότι ο εμπνευσμένος δημιουργός, συνήθως προηγείται της εποχής του. Είναι παπαγάλος που επαναλαμβάνει συνεχώς αυτό που δεν έχει ειπωθεί ακόμα.

Στον καινούργιο δίσκο, τα περισσότερα λόγια έχουν ξεπηδήσει-όπως γίνεται συχνά με μένα-μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη του υπερρεαλισμού. Ένα μόνο τραγούδι στην ουσία άπτεται άμεσα της κατάστασης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Ονομάζεται «Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ», και σε όσους δεν λένε τίποτα αυτά τα ονόματα, ας ανατρέξουν στο διαδίκτυο.

Για να μη σε κακοκαρδίσω πάντως, επειδή βλέπω στην ερώτησή σου μια προσδοκία-που την έχει πολύς κόσμος- να εκφραστεί μέσω της τέχνης το σκληρό σήμερα, θα σου παραθέσω ευθύς αμέσως ένα μέρος από ένα τραγούδι που δεν ταίριαζε να μπει στο νέο δίσκο. Έτσι, θα μείνει γεροντοπαλίκαρο, περιφερόμενο από συναυλία σε συναυλία. Τα λόγια είναι «πεζά», μα, που και που, μ’ αρέσει η πεζοπορία:

«Εδώ και χρόνια ρε παιδιά χαίρομαι πραγματικά που είμαστε ευρωπαίοι. / Η σχέση είναι διαρκής, το εύρος βάλαμε εμείς κι αυτοί βάλαν τα πέη. / Σαν κουτάβια νηστικά την κατάπιαμε εύκολα τη φόλα της φενάκης. / Τ’ άντερό μας λίγδωσε, χέσαμε και φύτρωσε ο Μαντέλης και ο Άκης. Φτάνει πια!

Φαύλοι στρατιωτικοί, γραμματείς και υπουργοί κι εμπόροι του θανάτου / ταχυδακτυλουργικά μεταφέραν τα λεφτά στη χώρα του αοράτου. / Τάχα μου η απειλή, μη μας πάρουν δηλαδή την υφαλοκρηπίδα/τα στουπώνανε παντού. ψάχτε τους, καλού –κακού, και στην κωλοτρυπίδα. Φτάνει πια!

Κι η ρουφιάνα η τηλεό έχει βγάλει στον αφρό, ανόητους και γλύφτες. / Τους αρέσει ο Πάριουμ, μπαίνουν σε σολάριουμ και βγαίνουν τηγανίτες. / Κι αν δεν καταγγείλλεις ρε, τη βία απ’ όπου κι αν προέ, σε βγάζουν τρομοκράτη. / Και γελάνε τα βουνά, που ‘ζησαν την κλεφτουριά και τον Καραϊσκάκη. Φτάνει πια!»

Τι σκέφτεσαι και πως αισθάνεσαι για ό,τι βλέπεις να συμβαίνει στον κόσμο;

Νοιώθω αποστροφή για όλους αυτούς τους μισάνθρωπους ,που όχι μόνο δεν δίνουν δεκάρα για το λαό αλλά τον οδηγούν, εξαπατώντας τον με τη βοήθεια των καθεστωτικών μαζικών μέσων αποβλάκωσης, στην καταστροφή. Και αγωνιώ για το αν θα το καταλάβει ποτέ αυτός ο λαός. Οι σύγχρονοι Φρανκεστάϊν ( τα άπληστα χρηματοπιστωτικά κουνάβια) έχουν φτιάξει, ειδικά για την Ελλάδα, ένα τέρας –σκιάχτρο με το ελαφρώς περίπλοκο όνομα «Σαμαροβενιζελοχρυσαβγοδενδιοκεδίκογλου». Του πρέπει μια κλωτσιά στον πισινό.

Η νοσταλγία, με διάφορους τρόπους, είναι ιερή στα τραγούδια σου, σαν μυστήριο ή τελετή. Είναι αναμφισβήτητα Αγία. Τι νομίζεις πως νοσταλγούμε; Μόνο αυτά που ζήσαμε ή είναι κάτι πέρα από αυτό; Πού, άραγε, θέλουμε να επιστρέφουμε;

Η νοσταλγία είναι αφόρητη κατάσταση. Είναι ο απόηχος γεγονότων που δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε ή που δεν πρόκειται να ζήσουμε. Είναι μια κλίμακα καταβύθισης στη λαχτάρα. Πολλά σκαλοπάτια και κάποια πλατύσκαλα. Ένα από αυτά, το πιο άβολο, η νοσταλγία της παιδικής ηλικίας. Οι περισσότεροι σταματάνε εκεί. Κάποιοι συνεχίζουν και πιο κάτω. Τους κατατρέχει η νοσταλγία της αρχής.

Φιλάς την εικόνα της Αγίας Νοσταλγίας, «απειλείς» με τη χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες, αναρωτιέσαι ποιος θα σε θυμάται και ζητάς ανάξιος αν είσαι, να σου δοθούν της λήθης τα ελέη. Μνήμη και λήθη. Σύγκρουση ή αλληλοσυμπλήρωση;

Σύγκρουση. Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία.

Ένας δημιουργός αναμετριέται κυρίως με τον χρόνο, με τον θάνατο ή με τη λήθη;

Και με τα τρία, μια και είναι οι τρείς(;) όψεις του ίδιου νομίσματος .

Ο φωτογράφος των Τρικάλων Α. Μάνθος, η Αλεξάντρα σαλαμάντρα, ο βαρκάρης του Αχέροντα, ο γεροπλάτανος στην κοιλάδα των Τεμπών, τα μολύβια των μαραγκών, τα μέτωπα των αγροτών, το νερό στη Βάλια Κάλντα, η Ανδρομέδα, ο μάντης Τειρεσίας, ο Διάφανος, ο Σαμάνος, το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν. Πως γίνεται ενώ δεν λαμβάνεις υπόψη την αστική πραγματικότητα να συγκινείς τόσο τα παιδιά της πόλης; Πως εξεγείρονται με τα τραγούδια ενός παλαιάς κοπής δημιουργού, πως βάζουν τον εαυτό τους μέσα σε τραγούδια που έρχονται από αλλού κι όχι από εδώ; Εσύ που τους παρατηρείς τι νομίζεις;

Νομίζω ότι αυτά συμβαίνουν επειδή σκαλίζω στα όρια υποσυνείδητου και συνείδησης, όπου δεν μετράει ο τόπος και ο χρόνος.

Αποσπερίτης, Άστρο του Πρωινού, Ήμερος Ύπνος, Αγρύπνια, Στις Χαραυγιές ξεχνιέμαι, Όταν χαράζει. Προτιμάς τη μέρα ή τη νύχτα, ποιο παιδεύει πιο πολύ;

Και τα δύο βοηθάνε στην παρατήρηση. Το φως στην παρατήρηση του εξωτερικού κόσμου και το σκοτάδι στην παρατήρηση του εσωτερικού.

Τι κάνει τον άνθρωπο μικρό που τον πατάν στ” αλήθεια τα πόδια του τα ίδια;

Νομίζω πολλά. Ο φόβος, η ιδιοτέλεια… Πρόσθεσε και συ.

Η προκατάληψη, η αλαζονεία, η στενομυαλιά, η στενοκαρδία…

Συμφωνώ.

Κι αν σαν σε όνειρο άνοιγες της κερκόπορτας το σύρτη τι θα θελες, τώρα, να δουν τα μάτια σου;

Πως άρχισαν τα πράγματα.

Αυτό είναι το σαράκι που σε τρώει;

Αυτό. Πως άρχισαν τα πράγματα.

Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που θες να κάνεις, που ονειρεύεσαι καλλιτεχνικά;

Όχι Μαριάνθη. Όσα πάνε κι όσα έρθουν.

Για πού πάει η βάρκα μας η κουρελού; Έχεις ιδέα;

Εύχομαι να μάθω μέχρι να πεθάνω.

πηγή:http://www.toperiodiko.gr

Read More

Θ.Παπακωνσταντίνου:Είναι όλοι μια γροθιά και παλεύουν απέναντι στη προπαγάνδα,είναι μια ελπίδα.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Ζούμε στην ολιγαρχία των άχρηστων
Tvxs Συνέντευξη


14:00 | 07 Ιουν. 2013



Θα μπορούσα ευχαρίστως να ξεχαστώ για πάντα στο σύμπαν των τραγουδιών του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Η Φειρούζ, ο Φορτίνο Σαμάνο, ο Στυλίτης, η Μαρίκα, ο Κωστής, ο φωτογράφος των Τρικάλων, ο Διάφανος, ο Πινόκλης, το κομμωτριάκι,, εκείνη η γυναίκα που δεν γνώρισε ποτέ της τον φόβο, έχουν γίνει εξάλλου δικοί μου άνθρωποι. Είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής μας, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σε μια εποχή που το συλλογικό αίσθημα ίσως δεν έχει εκφραστεί ακόμα μέσα από το τραγούδι, ο λόγος του Θανάση Παπακωνσταντίνου μας έδωσε τα πιο ποιητικά μας συνθήματα. Το Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει/ ο νους μας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει ταξιδεύει στους τοίχους μας και θα συνεχίσει για όσους δεν έχουμε μάσκα για το καρναβάλι ετούτο. Της Φωτεινής Λαμπρίδη




Ήρθε στο καφενείο της Ακαδημίας Πλάτωνος απλός, ειλικρινής και ουσιαστικός και μίλησε για τα μικρά και τα μεγάλα. Απόψε το βράδυ ανεβαίνει με τη μπάντα του στη σκηνή της Τεχνόπολης, στο Γκάζι.

Από εργολάβος δημοσίων έργων , χτίστης τραγουδιών; Χτίζεις απλά με άλλα υλικά;

Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά με τις εργολαβίες αμαρτάνω και με τα τραγούδια εξομολογούμαι. Το να είσαι εργολάβος είναι σκληρή υπόθεση. Βέβαια από κει πήρα συγκρότηση. Δεν είμαι ένας από τους καλλιτέχνες που δεν έχουν ιδέα από πρακτική ζωή. Μόνος κανονίζω τα πάντα έως τα λογιστικά.

Ήταν για σένα στόχος η ενασχόληση με το τραγούδι ή το έφερε η ζωή;

Είμαστε σαν κορμοί που τους παρασέρνει το ρέμα. Τώρα ποιό είναι αυτό το ρέμα; Νομίζω το πεπρωμένο.

Πιστεύεις στο πεπρωμένο;

Ναι, παρότι είμαι άθρησκος πιστεύω στο προδιαγεγραμμένο. Να στο πω αλλιώς, παρελθόν παρόν και μέλλον για μένα είναι αδιάρρηκτα δεμένα και επηρεάζει το ένα το άλλο. Το λέει και η σύγχρονη φυσική αν και ακούγεται τρελό...

Τρελό για όσους μεγαλώσαμε με την πεποίθηση ότι ο χρόνος είναι ευθύγραμμος;

Ναι έτσι. Οι στιγμές μας όμως φτιάχνουν ένα δίχτυ. Τα σχοινιά είναι οι στιγμές μας, τα διπλανά σχοινάκια που είναι δεμένα μεταξύ τους έχουν άμεση σχέση το ένα με το άλλο, αν κόψεις το ένα θα κοπεί και το άλλο. Έτσι σχετίζονται όλα μεταξύ τους ακόμα και τα πιο απομακρυσμένα. Έτσι νιώθω την ύπαρξή μας. Επίσης θεωρώ ότι η ελευθερία βούλησης είναι η άγνοια αυτών των παραγόντων που μας καθορίζουν κάθε στιγμή.

Δεν επιλέγουμε κάθε στιγμή πώς θα δράσουμε; Στο ελάχιστο δεν υπάρχει ελευθερία βούλησης;

Ε, καλά δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά (γέλιο). Νομίζω ότι μικροδονήσεις μπορούμε να κάνουμε. Είμαστε σε ράγες και ψιλό κινούμαστε δεξιά αριστερά... Δεν κάνουμε σημαντικές επιλογές. Δεν αισθάνομαι όμως ότι η πεποίθηση μου αυτή με κάνει αρνητικό ή απαισιόδοξο... Ορμάω στη ζωή γιατί έτσι είμαι φτιαγμένος. Εκεί με οδηγεί το πράγμα. Εξάλλου έχω και γεγονότα που αποδεικνύουν ότι όλα είναι μοιραία. Δες, είμαι φάλτσος, σκηνική παρουσία χάλια, ζω στην επαρχία κάνω ζωή στρωμένη μικροαστική, οικογένεια παιδιά... και παρόλα αυτά κάτι γίνεται.

Έδωσες αρνητική χροιά σε αυτά τα χαρακτηριστικά ενώ για κάποιους είναι μέρος της γοητείας σου ως καλλιτέχνης. Η απλότητα η δωρικότητα ακόμα και η αμηχανία στη σκηνή. Τι σημαίνει καλή σκηνική παρουσία; Να είσαι περφόρμερ;

Κοίταξε δεν τα ακυρώνω όλα δεν λέω ότι τα τραγούδια μου δεν αξίζουν. Αγωνίζονται ενάντια στις αδυναμίες μου να υπάρξουν. Σκέψου τώρα να ήμουν και περφόρμερ! Ένας περφόρμερ μπορεί να πάρει ένα τραγουδάκι της πλάκας και να το κάνει να φαίνεται μεγάλο.

Αγαπάς να τραγουδάς όμως έτσι δεν είναι; Αλλιώς φαντάζομαι θα είχες αναθέσει σε τραγουδιστές την ερμηνεία τους.

Όχι δεν αγαπώ να τραγουδώ δυστυχώς. Είδα ότι αν δεν υπερασπιστώ αυτό που κάνω θα μείνουν τα τραγούδια σαν γεροντοπαλίκαρα. Μέσα μου ξέρω καλύτερα από τον καθένα πως πρέπει να ειπωθούν, γιατί πέρα από τη μουσική γράφω την κάθε συλλαβή. Υπάρχει λοιπόν ένα κρίσιμο σημείο συναισθηματισμού στην έκφραση. Δεν πρέπει να είσαι πολύ ψυχρός ούτε πολύ συναισθηματικός. Αυτόν τον τρόπο τον έχω, δυστυχώς δεν με βοηθάει όμως η φωνή.

Στις συναυλίες όμως αν πει δυο τρία τραγούδια παραπάνω η τραγουδίστρια διαμαρτύρεται ο κόσμος.

Το ξέρω, εκεί υπάρχει ο κόσμος να με εμψυχώσει. Στο στούντιο όμως που είμαι απέναντι από τα μηχανήματα είναι δύσκολα.

Στο νησί μου πάντως τραγουδιστές λένε αυτούς που ταιριάζουν μαντινάδες όχι τους καλίφωνους.

Οι φωνές που με συγκλονίζουν είναι οι ακατέργαστες... Τις ακούω και στα δικά σας τα Καρπάθικα αλλά κι από αλλού. Εκεί στην Κάτω Ιταλία έχει σπουδαίες φωνές.

Γράφεις αυτόν τον καιρό;

Γράφω... Ζορίζομαι περισσότερο με τον στίχο. Είναι φορές που βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Η μουσική είναι πιο ανεξάρτητη.

Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι περισσότερο αποτέλεσμα της παρατήρησης και του αισθήματος ή συλλογή εμπειριών από το συλλογικό ασυνείδητο;

Και τα δύο αυτά μαζί. Έχω φτάσει στο ακραίο σημείο κάποιες φορές να θεωρώ ότι η παρατήρηση και η καταγραφή των πιο ασήμαντων πραγμάτων, αυτών που δεν τους δίνει κανείς σημασία , αυτό και μόνο είναι ποίηση. Το να αναδείξει κάποιος αυτό που δεν προσέχει κανείς είναι στα όρια της ποίησης. Με λίγο ταλέντο, με λίγη έμπνευση... Από την άλλη μεριά έχω τον άλλο πόλο καλλιτεχνικής δημιουργίας που είναι η καταβύθιση στο συλλογικό ασυνείδητο. Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις επιτηδευμένα. Κάποιοι έχουν ένα χάρισμα να βουτάνε στα βαθιά και να κρατούν την αναπνοή ώσπου να ακουμπήσουν στο βυθό, εκεί που είναι φυλαγμένες όλες οι σημαντικές στιγμές του ανθρώπου. Δεν χάνονται οι μεγάλες στιγμές του ανθρώπινου είδους

Είναι μόνο χάρισμα ή μπορεί κανείς να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τέτοιες καταβύθιση;

Ίσως να γίνεται με κάποιες τεχνικές. Σε κάποιους πολιτισμούς χρησιμοποιούσαν ουσίες. Μέσα από τη γιόγκα επίσης τα καταφέρνουν κάποιοι . Άλλοι μέσα από την απομόνωση φτάνουν σε μία επίγνωση. Κι όταν δεις αυτό είναι σαν να γνωρίζεις όλους τους ανθρώπους.

Ο Φορτίνο Σαμάνο πώς έγινε τραγούδι;

Όταν είδα αυτή τη φωτογραφία με τη λεζάντα «Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο πριν την εκτέλεση του», συγκλονίστηκα. Θα τη μεγεθύνω και θα τη βάλω στο σπίτι μου. Κάθε πρωί που ξυπνάω θα τη βλέπω και θα ξέρω πως θα κινηθώ την κάθε μέρα.

Τα θέματα της ύπαρξης σε απασχολούν, η ζωή ο θάνατος, ο χρόνος. Είναι δύσκολο να αποδώσει κανείς σε στίχο τα πιο σημαντικά θέματα της ύπαρξής μας; Να τα κάνει απλά ώστε να τραγουδιούνται;

Μερικές φορές μπορεί να μην το καταφέρνω μπορεί να φαίνονται ακατανόητα αυτά που γράφω. Δεν είναι όμως ζητούμενο για μένα να είναι κατανοητά τα λόγια. Στην τέχνη ψάχνω το βίωμα. Με έχει σώσει το ότι δεν είμαι διανοούμενος. Η σκέψη μου δεν είναι πολύπλοκη. Η συναισθηματική άβυσσος που έχω μέσα μου περνάει από τον λιτό τρόπο που σκέφτομαι και βγαίνουν απλά τα λόγια. Με σώζει το ότι είμαι απλός. Αν είχα την πολυπλοκότητα της σκέψης ενός διανοούμενου δεν θα τα κατάφερνα.

Δεν έχεις γράψει πολλά ερωτικά τραγούδια. Θεωρείς φθαρμένο το θέμα;

Κυρίως γράφω άφυλλα. Αν η ύπαρξη θεωρήσουμε ότι είναι ένα κρεμμύδι αφού βγάλουμε τα φύλλα το αρσενικό και το θηλυκό είναι δίπλα στον πυρήνα αλλά όχι ο ίδιος ο πυρήνας. Όντως είναι φθαρμένος ο έρωτας σαν θέμα. «Πρέπει να δίνεις όνομα στα πράγματα που δεν έχουν ονομαστεί ακόμα και να αφαιρείς το όνομα από αυτά που έχουν φθαρεί» είπε κάποιος και συμφωνώ.

Η τέχνη είναι ένα στήριγμα περισσότερο ή μπορεί να μας δώσει μια ώθηση προς τα εμπρός;

Καταρχήν η τέχνη στηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Στηρίζει τον άνθρωπο που βάλλεται και από εσωτερικούς εχθρούς όπως είναι η ματαιότητα της ύπαρξης αλλά και από εξωτερικούς. Αυτοί που χόρεψαν το χορό του Ζαλόγγου για παράδειγμα ίσως να μην το έκαναν χωρίς το τραγούδι. Αυτό είναι και το κριτήριο μου στο τραγούδι. Αν με κάνει να μπορώ να πηδήξω στον γκρεμό, είναι σημαντικό κι αθάνατο.

Τα τραγούδια σου ενώ είναι εμποτισμένα με την παράδοση του τόπου σου μιλούν στις καρδιές ανθρώπων του αστικού τοπίου γιατί;

Δεν ξέρω ... αλλά να τώρα μου έφερες στο μυαλό έναν δεκατριάχρονο που μ'έπιασε και μου είπε ότι έπαθε πλάκα με τις Γριές. Στο τραγούδια αυτό περιγράφω πως αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι παλιά το θάνατο “Αλλιώς τα περιμέναμε κι αλλιώς μας ήρθαν, λένε αναστενάζοντας στον τόπο μου οι γριές/ σέρνουν βαρύ σταυρό και όταν αποθάνουν/ τον κόβουν ξύλα οι γείτονες κι ανάβουνε φωτιές”. Αυτό το παιδί δεν είχε παραστάσεις ανάλογες γιατί τον άγγιξε;

Μήπως πήρε μια απάντηση για τη ζωή από έναν άλλο πολιτισμό σήμερα που είναι σχεδόν απαγορευτικό έως και το πένθος;

Αυτό το πρόβλημα υπάρχει κυρίως στις μεγάλες πόλεις. Διάβασα κάπου ότι στη Θεσσαλονίκη διαμαρτυρήθηκαν κάποιοι επειδή πέθανε κάποιος κι έφεραν το φέρετρο έξω από την πολυκατοικία. Τρόμος απέναντι στο θάνατο.... Έχει παίξει και εδώ τον ρόλο της η τηλεόραση.

Με ποιόν τρόπο;

Από τη μία μας έχει συνηθίσει στον πόνο του άλλου. Μας κάνει να πιστεύουμε ότι ο πόνος κατοικεί στην άλλη γειτονιά, ότι δεν θα έρθει ποτέ η δική μας η σειρά. Όταν πλησιάσει τη γειτονιά μας λοιπόν γινόμαστε οι μεγαλύτεροι χέστες. Η τηλεόραση είναι ένας ιός που πήγε παντού.

Εκείνο το τρακ στον Βραχνό προφήτη με το τσεκούρι που σπάει την τηλεόραση, σήμερα ακούγεται πιο επίκαιρο που φαίνεται πιο καθαρά ότι λειτουργεί το κύριο μέσο προπαγάνδας.

Με απασχολούσε και τότε που το έβαλα αυτό στον δίσκο , με απασχολεί πολύ και τώρα. Έχω τηλεόραση στο σπίτι, δεν το έχουμε λύσει ακόμα αυτό. Τη δέχομαι για τους ανήμπορους είναι μια συντροφιά. Συμφωνώ περισσότερο με τους φιλοσόφους που έχουν καταλήξει στο ότι δεν παίζει ρόλο τί παίζει η τηλεόραση κάθε φορά. Αρκεί να βάλεις μία οθόνη σε έναν χώρο και δεν βλέπεις τον διπλανό. Σκέψου να σε επισκεφτεί κάποιος που έχεις χρόνια να τον δεις. Αν έχεις τηλεόραση μέσα όλοι θα κολλήσουν εκεί. Δεν είναι αμφίδρομο μέσο.

Έχουμε κι άλλες οθόνες εκείνες του υπολογιστή, των κινητών... Ποια είναι η σχέση σου με το διαδίκτυο;

Το χρησιμοποιώ για τη μουσική. Δεν έχω facebook. Κάποια στιγμή θα κάνω για να προωθήσω τα τραγούδια μου, δεν υπάρχει δισκογραφία πια.

Σε περιόδους σύγχυσης και κρίσης όπως αυτή θέλεις περισσότερο να μιλήσεις καλλιτεχνικά ή να σιωπήσεις;

Οι δημιουργοί γράφουν περισσότερο εξαιτίας της μεγάλης μοναξιάς που βιώνουν. Κι αυτό υπάρχει πάντα. Ο άνθρωπος είναι μοναχικός. Η αίσθηση αυτή είναι αβάσταχτη και προσπαθεί να την απαλύνει με διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς είναι και η τέχνη. Όσο υπάρχει ο άνθρωπος θα υπάρχει κι αυτή.

Το Αερικό έβγαλε ένα σύνθημα «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει/ ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει». Και μετά εν χορώ από κάτω όλοι «Ο πόθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερος απ'όλα τα κελιά». Ξέρεις ότι τα τραγούδια σου ανακουφίζουν εκτός των άλλων πολλούς από μας που αισθανόμαστε ότι δεν εκφράζεται επαρκώς αυτό που ζούμε μέσα από το σύγχρονο τραγούδι;

Συμφωνώ μαζί σου ότι η εποχή μας δεν έχει εκφραστεί ακόμα μέσα από το τραγούδι. Δεν σημαίνει αυτό όμως ότι δεν γίνονται υπόγεια πράγματα. Το κάθε τι θέλει τον χρόνο του. Μετά η έμπνευση είναι περίεργο πράγμα . Μπορεί έξω να γίνεται χαμός κι εσύ να εμπνευστείς ξαφνικά από ένα μολύβι που έχει ο μαραγκός στο αυτί. Δεν είναι παράταιρο επίσης να περιμένεις από κάποιον δημιουργό να κάνει σήμερα πολιτικό τραγούδι κι εκείνος να κάνει ερωτικό. Όλα μέσα είναι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε αυθεντικοί. Εγώ δεν πιστεύω στην στρατευμένη τέχνη. Από μόνη της η τέχνη όταν είναι αγνή είναι πολιτική.

Τη βία που ζούμε πώς τη βιώνεις;

Με προβληματίζει. Δεν είμαι υπέρ της βίας Θεωρώ ότι ακόμα κι αν έχεις δίκιο αν ασκήσεις βία θα σε μολύνει. Κάποιος έλεγε ότι όταν πολεμάς τέρατα γίνεσαι τέρας. Από την άλλη όταν χρησιμοποιούν τόση βία αυτοί που μας εξουσιάζουν, τι θα κάνουμε; Θα πάμε σαν πρόβατα επί σφαγή; Δεν ξέρω αν η στάση του Γκάντι λειτουργεί σήμερα. Τότε οι Άγγλοι ήταν αποικιοκράτες είχαν ένα δίκαιο στρατιωτικό όμως . Σήμερα ζούμε θηριωδία. Πιστεύω ότι η ουσιαστική πάλι γίνεται δημιουργικά . Να δείξεις με συλλογικές προσπάθειες την άλλη πλευρά. Αυτοί που κυβερνούν αντί να πολεμούν για τον λαό λειτουργούν συνέχεια εις βάρος του.

Έχεις εκφράσει τις πολιτικές σου πεποιθήσεις. Πριν μήνες διαμαρτυρήθηκε μια ακροάτρια σε συναυλία σου γιατί έδωσες το λόγο σε μία κοπέλα να καταγγείλει τους βασανισμούς κρατούμενης και κατηγορούμενης για συμμετοχή στους «Πυρήνες της φωτιάς», η κοπέλα έκανε απεργία πείνας γιατί δεν ήθελε να ξεφτιλίζεται μέσα από τη διαδικασία της κολπικής εξέτασης. Η απαντητική σου επιστολή και μας συγκίνησε και μας κινητοποίησε. Τι σου έχει μείνει από αυτό;

Και η δική της επιστολή ήταν ενδιαφέρουσα. Είχε συγκροτημένο λόγο. Με έκρινε βιαστικά νομίζω. Εμένα δεν με ενδιαφέρει να κάνω μια συναυλία για να πω μερικά τραγούδια και να τελειώσει. Θέλω να συμβαίνουν αναπάντεχα πράγματα στις συναυλίες μου. Αυτά αξίζουν περισσότερο από τα τραγούδια. Όταν μου πρότεινε η κοπέλα να μιλήσει ,αμφιταλαντεύτηκα γιατί δεν ήθελα να καπελώσω όσους δεν βλέπουν τη μουσική ως τρόπο για να μιλήσεις και για άλλα ζητήματα. Αποφάσισα όμως να της δώσω χώρο γιατί κατά τη γνώμη μου, αφού ισχυρίζομαι ότι η τέχνη μου, τα τραγούδια μου στηρίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πρέπει να το δείξω αυτό και στην πράξη. Και δεν έχει σημασία ποιος ξεφτιλίζεται, ποιανού η ανθρώπινη αξιοπρέπεια βάλλεται. Δεν πρέπει να το δούμε στενά ιδεολογικά. Είμαστε απέναντι σε όσους βάλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μου έκανε εντύπωση βέβαια ότι μου την «έπεσαν» πολλοί από την καθεστωτική τάξη των Αθηνών. Εφημερίδες έγραψαν εναντίον μου πράγματα. Πήρε ο διευθυντής του 9.84 και ήταν επικριτικός. Βαδίζουμε σε πολύ συντηρητικές κατευθύνσεις. Ζούμε σε ένα αυταρχικό καθεστώς, σε μια ολιγαρχία και μάλιστα όχι των άριστων αλλά των άχρηστων.

Πώς θα μπορούσαμε σαν κοινωνία να αντισταθούμε; Είμαστε έτοιμοι για μικρές αυτοοργανωμένες κοινότητες; Για αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες; Έχεις πει ότι σε εκφράζει αυτό. Είμαστε διατεθειμένοι για τέτοιου είδους συμμετοχή;

Στις μικρές ομάδες κοιτάζεις τον άλλο στα μάτια. Εκεί είναι πιο δύσκολο να αναπτυχθούν εξουσιαστικές τάσεις, λύνονται πιο εύκολα τα προβλήματα. Τώρα αν είμαστε έτοιμοι.... Απέτυχε το μοντέλο ότι αν αλλάξει ο τρόπος διακυβέρνησης και μείνουν ίδιοι οι άνθρωποι αυτό είναι λύση. Είδαμε την αποδόμηση των ανατολικών χωρών. Υπάρχει και η άλλη άποψη ότι αν αλλάξει ο άνθρωπος αλλάζει η κοινωνία. Δεν φτάνει να αλλάξω μόνο εγώ για να αλλάξει ο κόσμος. Και αυτό από μόνο του είναι ανάπηρο. Πρέπει να συμβούν και τα δύο ταυτόχρονα. Στις μικρές ομάδες είναι πιο εύκολο να πας προς αυτή την κατεύθυνση. Αν η ομάδα στην οποία συμμετέχεις είναι ένα είδωλο της κοινωνίας που θέλεις να φτιάξεις, τότε θα βοηθηθείς και σαν άνθρωπος. Δεν μπορεί να έχεις ένα αυταρχικό και συγκεντρωτικό κόμμα και να φτιάξεις μια απελευθερωμένη κοινωνία.

Προσωπικά πως βιώνεις την εποχή και τι κάνεις;

Μάλλον δεν έχω κάνει πολλά. Μπορεί τους ακροατές το τραγούδι να τους οδηγεί στην εξέγερση αλλά για τον ίδιο τον δημιουργό η διαδικασία είναι μάλλον διαφορετική. Εμένα μου δίνει μία εσωτερική πληρότητα και δεν έχω την ανάγκη να εκφραστώ μέσα από κοινωνικούς αγώνες.

Είχες συμμετάσχει στο κίνημα κατά των διοδίων όμως.

Φαίνεται μικρό αυτό αλλά είχε την αξία του. Υπήρχαν άνθρωποι που για πρώτη φορά ξεπέρασαν τον φόβο τους. Το να ξεπεράσεις τον φόβο σου έστω για λίγο σου δίνει ώθηση για το παραπέρα.

Το ίδιο έγινε στην Κερατέα και στην Ιερισσό. Και ο καθένας χωριστά και σαν κοινωνία ξεπέρασαν και αντιλήψεις και φόβους.

Έγινε όπως τα λες ακριβώς. Πήγαμε και παίξαμε στην Ιερισσό Ήταν συντηρητικοί άνθρωποι. Όμως είδαν την αλήθεια. Ότι το κράτος είναι αυταρχικό, ότι δεν σκέφτεται ούτε τους ίδιους ούτε το περιβάλλον. Είναι όλοι μια γροθιά και παλεύουν απέναντι στη προπαγάνδα όχι μόνο των ιδιωτικών καναλιών αλλά και των κρατικών. Είναι μια ελπίδα.

Είμαστε σαν κοινωνία συντηρητικοί άνθρωποι;

Πάντα μια μειοψηφία διεκδικούσε την ανθρωπιά απλά παλιά ήταν έτοιμοι να παλέψουν, να θυσιαστούν για να τη διεκδικήσουν. Τώρα καλομάθαμε, βουτήξαμε στην τυφλότητα, μας πίεσαν και με τον φόβο. Δεν αντιδράμε γιατί η τεμπελιά μας από τη μία και ο φόβος που επέβαλλαν από την άλλη μας καθήλωσαν. Πρέπει να τα αποτινάξουμε και τα δύο.

Έχεις δυο παιδιά. Η πατρότητα σου έδωσε περισσότερο ελευθερία ή ευθύνη;

Κοίταξε εμάς μας ήρθαν και τα δύο παιδιά μαζί, σχεδόν δεν καταλάβαμε πώς μεγάλωσαν στην προσπάθεια να τα μεγαλώσουμε. Δεν τα χαρήκαμε. Μάλλον πιο πολύ ευθύνη αισθάνομαι. Επίσης η μονομανία μου με τη μουσική είχε σαν αποτέλεσμα να πάρει περισσότερο βάρος η γυναίκα μου στο μεγάλωμά τους. Κάπου θυσιάστηκε εκείνη για να κάνω εγώ τον μάγκα. Πίσω από τα τραγούδια υπάρχει πολύ δουλειά. Όταν δεν ταξιδεύω είμαι κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους, Δεν είναι εύκολο για τους άλλους. Βέβαια μου είπε κάτι εξαιρετικό που δεν θα το ξεχάσω ποτέ ότι όταν αγαπάς κάποιον , αγαπάς και τα όνειρά του. Από τα παιδιά κάτι παίρνουμε κι εμείς. Έδωσα στα παιδιά μου τα λακκάκια μου, είναι σαν να μην πεθαίνω και λίγο... Έχω ένα τραγούδι που δεν θα το βγάλω ποτέ που λέω «Ω ρε Θανάση τυχερέ και τριπλογεννημένε».

Έχεις κάποιον φόβο;

Ναι, να μην μπορώ να ελέγχω τον εαυτό μου. Μπορεί να έχει σχέση με τον θάνατο... Δεν θέλω να κάνω ολική αναισθησία... Θέλω να είμαι κύριος του εαυτού μου.

Πού επιστρέφεις για να αντλήσεις δύναμη;

Η φύση είναι ένα αποκούμπι. Και βεβαίως το φως. Τη νύχτα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, στο φως ακόμα κι ένας θάνατος είναι πιο εύκολος.

Read More

Η απάντηση του Θανάση Παπακωνσταντίνου για τη βία και το «καπέλωμα»

Γεια σας.

Είμαι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και θα ήθελα να παρουσιάσω το δικό μου μικρό κομμάτι της αλήθειας που μου αναλογεί, χωρίς να παραγνωρίζω την αλήθεια της κυρίας που έγραψε το κείμενο αλλά και όλων των άλλων που ασχολήθηκαν με το θέμα.

Δεν γνωρίζω τη διαδικασία μέσω του facebook, γι' αυτό απευθύνομαι σ' αυτό το blog, με την ελπίδα ότι θα φτάσει «στα χέρια» της άμεσα ενδιαφερόμενης αλλά και αυτών που με κατηγορούν ή με υπερασπίζονται.

Πρώτα θα αναφερθώ-όσο πιο λακωνικά γίνεται- σε κάποια γενικότερα ζητήματα που με ταλανίζουν,σε κάποιες απόψεις που ενστερνίζομαι και που,έχοντας μια δυναμική σχέση με τον αυθορμητισμό και το χαοτικό της ύπαρξης, με οδηγούνε σε μια στάση ζωής και όχι σε κάποια άλλη .Ύστερα θα αναφερθώ και στο συγκεκριμένο.

α)Σε σχέση με τη μουσική(και γενικότερα την τέχνη):

Η μουσική είναι βαθύς στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Έρχεται να στηρίξει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που βάλεται από eξωτερικούς εχθρούς (απάνθρωπες εξουσίες,άπληστα ανθωποειδή,που σαν θεοί μοιάζουν τον ήλιο ,το ψωμί και το θάνατο) αλλά και από εσωτερικές συγκλονιστικές διαδικασίες.

Για να έχει αυτή τη λυτρωτική δύναμη το δημιούργημα, ο δημιουργός θα πρέπει να γεννά με τη μέγιστη αγνότητα ,την αφέλεια του νηπίου. Νά αφήσει τη λάβα να τιναχτεί απ' τα σωθικά του αρχέγονα. Ο Τσέζαρε Παβέζε έλεγε χαρακτηριστικά,ότι κάθε προσπάθεια να κατευθύνει κανείς αυτό που πηγάζει από μέσα του,το αποδυναμώνει. Έτσι λοιπόν δεν πιστεύω στη στρατευμένη τέχνη. Γι αυτό και τα τραγούδια μου είναι εν μέρει ακατανόητα στιχουργικά. Έχω γράψει συχνά με αυτόματη γραφή,λειτουργώντας ως ενδιάμεσο τυχερό-άτυχο ανθρωπάκι.

β)Σε σχέση με τη βία:

Με εξοργίζει η βία των ισχυρών.
Κατανοώ τη βία των αδύναμων και καταπιεσμένων αλλά δεν την ενστερνίζομαι.

Για δύο βασικούς λόγους. Ό ένας οφείλεται στη φτιαξιά μου. Η ψυχοσύνθεσή μου είναι τέτοια που δεν μ' έχει οδηγήσει ποτέ στη βία. Ακόμα και έναν οικογενειακό καυγά να άκουγα στο διπλανό διαμέρισμα η καρδιά μου πάλλονταν από ταραχή λες και γκρεμιζόταν όλος ο κόσμος. Όταν βρίσκομαι σε μέθη,που τότε φαίνεται ξεκάθαρα τι βρίσκεται στον πυρήνα του καθενός-έστω και εν υπνώσει- ,αγαπάω όλο τον κόσμο. Μα και στα τραγούδια μου φαίνεται αυτό. Αρκετά από αυτά τα έχω γράψει κάτω από ένα υπέρτατο συναίσθημα τρυφερότητας για τον άνθρωπο αλλά και για το σύμπαν ολόκληρο.Συμφωνώ με τον Antonio Porchia: «Αν αγαπάς τον ήλιο που σε φωτίζει,ίσως αγαπάς. Κι αν αγαπάς το έντομο που σε δαγκώνει,αγαπάς»

Ο άλλος λόγος είναι ιδεολογικός. Θεωρώ ότι στην προσπάθειά του να πραγματώσει κάποιος την κοινωνία εκείνη όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο,δεν θα υπάρχει βία,καταπίεση παρά μόνο αλληλεγγύη και ανθρωπιά,τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει πρέπει να αντικαθρεφτίζουν αυτό που πάει να φτιάξει. Αν θες μια κοινωνία χωρίς βία δεν μπορείς να την πετύχεις χρησιμοποιώντας βία,όσο δικαιολογημένη κι αν φαίνεται. Όταν αντιπαλεύεις τέρατα ,υπάρχει ο κίνδυνος να γίνεις-χωρίς ίσως να το καταλάβεις- κι ο ίδιος τέρας.

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ο σκοπός και τα μέσα αγιάζουν το αποτέλεσμα. Κι όπως τα λέει καλύτερα κι ο μεγάλος-κατά τη γνώμη μου- στοχαστής και άνθρωπος Raoul Vaneigem : «Τι απάντηση προτείνει το αντάρτικο; Κάθε φορά που κουβαλά μαζί του την απάντηση, είναι για κακό. Ο θρίαμβος των όπλων οδηγεί πάντοτε σε πικρή ήττα των ανθρώπων. Το βασικό λάθος της ένοπλης πάλης είναι ότι δίνει προτεραιότητα σε έναν στόχο στρατιωτικό έναντι της δημιουργίας μιας ζωής καλύτερης για όλους. Αν πρέπει να διεισδύσεις στο πεδίο του εχθρού για να επιτύχεις τον στόχο σου,τότε έχεις ήδη προδόσει τη βούληση για ζωή υπέρ της βούλησης για δύναμη».

Και κάτι για τον αναρχισμό. Έχω πει ότι στην πράξη είμαι μικροαστός του κερατά. Οι αντιφάσεις μου είναι τέτοιες που θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι αν έλεγα ότι είμαι αναρχικός. Αυτό που λέω είναι ότι η ουτοπία της αναρχίας είναι η πιό γλυκιά,ανθρώπινη ,αισιόδοξη και ποιητική ουτοπία που έχει γεννήσει ο άνθρωπος στην πορεία του προς το χάος. Κι ότι ο αναρχισμός δεν είναι συνυφασμένος με τη βία,όπως πολλοί ημιμαθείς διαστρεβλωτές του άθλιου συστήματος που ζούμε,προσπαθούν να περάσουν,ως μοναδική αλήθεια.

Ας πάω τώρα και στο συγκεκριμένο ζήτημα που δημιουργήθηκε.

Λίγο πριν την εμφάνιση με προσέγγισαν δύο κοπέλες,νομίζω από την κατάληψη της Βίλας «Αμαλία» και με ενημέρωσαν για την περίπτωση γυναίκας που έχει φυλακιστεί για συμμετοχή στην ομάδα «Πυρήνες της φωτιάς» και η οποία κάνει απεργία πείνας γιατί δεν θέλει να εξεφτελίζεται μέσα από τη διαδικασία της κολπικής εξέτασης,ζητώντας μου να κάνουν μια μικρή παρέμβαση-ενημέρωση για το θέμα.

Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύτηκα. Από τη μιά ήξερα ότι αρκετοί από όσους ήρθαν να με ακούσουν θα ένοιωθαν καπελωμένοι αν έδινα την άδεια και πιθανότατα θα τους χάσω από φίλους της μουσικής μου. «Δεν με συνέφερε». Αλλά στο τέλος είπα μέσα μου: «Τι στο καλό ρε Θανάση.Λες ότι η μουσική στηρίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.Απόδειξέ το».

Κι έτσι έγινε αυτή η μικρή ενημέρωση. Δεν έχω ιδέα για τις προκυρήξεις και ότι άλλο μπορεί να έλαβε χώρα μέσα ή έξω ,στον μεγάλο αυτό χώρο ούτε με εκφράζει. Με εκφράζουν αυτά που ανέφερα παραπάνω,για τα οποία με έχουν κράξει και πολλοί αναρχικοί στο παρελθόν.

Λυπάμαι αν στεναχώρησα κάποιους γιατί η διάθεσή μου είναι να τιμώ όσους δίνουν από το υστέρημά τους για να μ' ακούσουν.


Αλλά,όποτε νοιώθω ότι πρέπει να στηρίξω την ανθρώπινη αξιοπρέπεια,θα το κάνω ακόμα κι αν μείνω μόνος ,να παίζω και να τραγουδάω στις πέτρες του Κισσάβου.

Πηγή: http://donteverreadme.wordpress.com

Read More

Μας λείπεις Νίκο...

Σαν σήμερα στις 08/02/ 1980 έβαλε ο Θεός σημάδι και πήρε συντροφιά του τον αξεπέραστο Νίκο...σε τούτη την ξεφτιλισμένη και ξεπουλημένη εποχή που ζούμε η απουσία του είναι εντονότατη...




   Ο Ξυλούρης όμως κυριαρχεί στην καρδιά και στη σκέψη μας μέσα από την τεράστια πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησε και μας δίνει κουράγιο μέσα από τα τραγούδια του να διώξουμε όλους εκείνους τους εχθρούς που μπήκαν στην πόλη μας. Μας δίνει δύναμη να βροντοφωνάξουμε πως τα αγρίμια και αγριμάκια θα γυρίσουν ανάποδα τον ντουνιά ,μας δίνει ελπίδα πως η ξαστεριά είναι κοντά μας και δεν θα αργήσει να 'ρθει...

Read More

Ο Μάρκος μας κοιτά από ψηλά...

Σαν σήμερα στις 08/02/ 1972 έφυγε από τη ζωή και ο Πατριάρχης της Ελληνικής μουσικής...ο μεγαλύτερος ΡΟΚΑΣ όλων των εποχών...μια μουσική ιδιοφυΐα και μια άκρως επαναστατική ύπαρξη ,που καταφέρνει ακόμη και σήμερα να συνταράσσει συθέμελα τη σκέψη μας με όλα όσα έχει πει ,μέσα από τα τραγούδια του...Γιατί θέλει "κάκαλα " πολλά να λες αυτά όχι σήμερα...τις δεκαετίες του '30,40'.50' μέσα στα χρόνια τα δύσκολα...Ο Μάρκαρος είναι εδώ τόσο επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε ...

"Όσοι γίνουν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν τους κυνηγάει ο λαός απ' τα καλά που κάνουν"

Read More