Ο Ελάχιστος Εαυτός

Ο Ελάχιστος Εαυτός
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει γράψει τη μουσική και τα λόγια του δίσκου και έχει κάνει μέρος των ενορχηστρώσεων, ενώ βασικός ενορχηστρωτής είναι ο Φώτης Σιώτας.

1.Loco-Motivo

2.Ο ελάχιστος εαυτός

Στίχοι:Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση:Θανάσης Παπακωνσταντίνου



Έχοντας τα χέρια μες τις τσέπες του,
βλέπει κάπου μακριά,
τη θάλασσα να φλέγεται, γελά.

Τον εμπρηστή τον αναγνώρισε,
τι κι αν έφευγε σκυφτός,
τα λαθάκια του τα έκανε, κι αυτός.

Σε λίγο όμως μια σκέψη ακατάβλητη,
του γαζώνει τα μυαλά,
κι ιδρώνουνε τα χέρια του, ξανά.

Τον εμπρηστή τον αναγνώρισε,
τι κι αν έφυγε σκυφτός,
γιατί ήταν ο ελάχιστος, εαυτός.

Ο ελάχιστος λέμε, ο νοσταλγός της αρχής,
που το άσπρο στο μάτι του, έχει γεμίσει με βρύα,
ο ξενιστής των ονείρων, που αλλοιώνει τα σχήματα
κι αναγκάζει το χώρο να παθαίνει ναυτία.

Ίδιος με θόρυβο ψυγείου σ' άδειο σπίτι,
που δένει αρμονικά με τον άλλον του σύμπαντος,
και υφαίνουν τον τρόμο και μετά την πίστη.

3.Ποιός θα με θυμάται

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Φώτης Σιώτας


Ποιος θα με θυμάται όταν θα 'μαι πυρετός
που 'μεινε στο σώμα μόνο ένα βράδυ.
Ποιος θα με θυμάται όταν θα 'μαι η κραυγή
που ποτέ δε κύλησε μακριά απ' το κρεβάτι.

Ποιος θα μου μιλήσει όταν θα 'χω κουραστεί
απ' τα ξεφτισμένα τα μεγάλα λόγια.
Ποιος θα με γνωρίσει όταν θα 'χω σκεπαστεί
απ' τις ώρες που 'φτυσαν τα νευρικά ρολόγια.

Ποιος θα με γλιτώσει όταν θα παγιδευτώ
σαν λαγός ακίνητος μπροστά στα φώτα.
Ποιος θα με ξυπνήσει όταν θ' αποκοιμηθώ
με τριάντα αργύρια κάτω από την πόρτα.

Ποιος θα με ορίσει όταν θα 'μαι αντίλαλος
που 'φυγε απ' τα στήθη κι έφτασε ως τις Άνδεις.
Ποιος θα με υποτάξει όταν θα 'χω φυλαχτό
το χαμένο όνειρο του ναύτη της Κροστάνδης.

4. San Michele

Στίχοι:Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση:Θανάσης Παπακωνσταντίνου



Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό'
τα δάκρυα μου δε σας λένε κάτι.
Λοιπόν διηγηθείτε μου τι έγινε εδώ,
να βρω ξανά του νήματος την άκρη.

Πείτε μου εκείνες τις ιστορίες σας
που Κάνουν τα καλάμια να λυγίζουν
στα όρια των χωραφιών κι-εν μέσω άπνοιας-
τα μέτωπα των αγροτών δροσίζουν.
Πείτε μου εκείνες τις ιστορίες σας.

Φωτογραφίες δείξτε μου αυτών που Κυριακή
γεννήθηκαν κι εκείνων που 'χουν πέσει
από τη βάρκα λίγο πριν φτάσει στην ακτή
γιατί η ζωή τους πια δεν τους αρέσει.

Τα τραγούδια πείτε μου που λέτε την αυγή
σα σβήνουνε τα φώτα στην πλατεία,
καθώς και τ' απογεύματα, μετά την προσευχή
και πριν να ξεκινήσει η αλητεία.
Τα τραγούδια πείτε μου που λέτε την αυγή.

Αν συνεχίζουν πείτε μου, κοιτώντας τη φωτιά,
οι άνθρωποι να κάθονται στις φτέρνες
και αν οι ομορφότερες γυναίκες, στα κρυφά,
κάτω από τη γλώσσα εκτρέφουν σμέρνες.

Πείτε μου ακόμα αν έρχεται στην άκρη του χωριού
ο λύκος του θανάτου τους χειμώνες,
που, σαν κουνούσε την ουρά. το γάλα έπηζε
στα τρομαγμένα στήθη απ' τις λεχώνες.
Πείτε μου ακόμα αν έρχεται στην άκρη του χωριού.

Πείτε μου μη βρέθηκε κι η σκάφη που παλιά,
λουζόμουνα με ήλιο και με χιόνι
ή τα μαλλιά που φύλαξε απ' την πρώτη μου κουρά η μάνα,
που ακόμα ρούχα απλώνει.

Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό
συντρόφια μήπως βρέθηκε και κείνο,
να φτύσω μέσα με οργή, που οι νέες εποχές
με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο.
Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό.

5.Ανταρκτική

Στίχοι:Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μουσική:Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Πρώτη εκτέλεση:Θανάσης Παπακωνσταντίνου-Ορφέας Περίδης




Τ' άστρα το ρίξαν στα ζάρια
γι' αυτό ακούς βρισιές στον ύπνο τα βράδια
ο πόνος είναι εδώ
για να σου πει δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό

Τ' άστρα το ρίξαν στα ζάρια
γι' αυτό ακούς βρισιές στον ύπνο τα βράδια
ο πόνος είναι εδώ
για να μου πει δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό

Ίσως la vita è bella
μπορεί να είναι γλυκιά
μα υπάρχουν ώρες
που πέφτει μια καταχνιά

Τα παγωμένα σου μάτια
όταν βλέπει η ανταρκτική χλομιάζει
δε θα μπορέσει κανένας
να σε βάλει στο παιχνίδι ξανά

Τα παγωμένα μου μάτια
όταν βλέπει η ανταρκτική χλομιάζει
δε θα μπορέσει κανένας
να με βάλει στο παιχνίδι ξανά

Ίσως la vita è bella
μπορεί να είναι γλυκιά
μα υπάρχουν ώρες
που πέφτει μια καταχνιά

6.Σαν παιδί

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Φώτης Σιώτας


Ξανά στην αγκάλη σου, ξανά, σα μικρό παιδί
γυναίκα αμάραντη, ξανά, σα μικρό παιδί

Ποτέ δε σε ξέχασα, ποτέ, σα μικρό παιδί
θολό φεγγαρόφωτο, ποτέ, σα μικρό παιδί

Σελήνη δως μου την άλλη σου πλευρά
Η ανάσα είναι σαν πριόνι
Κόβει το χρόνο και σκορπά
στην άχραντη σιγή
φωτιά και χιόνι

Μακριά σου χανόμουνα συχνά, σα μικρό παιδί
παλίρροια γόνιμη, συχνά, σα μικρό παιδί

Αρχαίο κύμα, αρχαία προσμονή
Η ανάσα είναι σαν πριόνι
Κόβει το χρόνο και σκορπά
στην άχραντη σιγή
φωτιά και χιόνι

Ζητώ την αγάπη σου, ξανά, σα μικρό παιδί
γαζέλα ανάλαφρη, ξανά, σα μικρό παιδί

Παραδομένος κι απόλυτος μαζί
Η ανάσα είναι σαν πριόνι
Κόβει το χρόνο και σκορπά
στην άχραντη σιγή
φωτιά και χιόνι

7.Του έρωτα και του θανάτου

Στίχοι: Μαρία Μουτσάκη
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου


Στης πικροδάφνης τον ανθό και στης ιτιάς το δάκρυ
που στάζει όλο παράπονο στης ποταμιάς την άκρη
στου κόρφου σου τα βότανα και στην ποδιά σου πάνω
έγειρα να αποκοιμηθώ, τον πυρετό να γιάνω

Έκλεισα τα ματάκια μου κι είδα όνειρο μεγάλο
πως σε μια αυλή, για χάρη σου, πάλευα με το χάρο
Και φώναξες σαν σ' άρπαξε και μ' είδες να σαστίζω:
"μη με φοβάσαι αγάπη μου λιβάνι κι αν μυρίζω,
μόνο σκουλήκι να γενείς, να 'ρθεις να μ' ανταμώσεις
κρυφά στο σώμα μου να μπεις, γλυκό φιλί να δώσεις
Ένα φιλί αλλιώτικο που ανάσα δε θα φέρνει
μα μες στης γης τις μυρωδιές τα κάλλη μου θα σπέρνει"

Σκουλήκι γίνηκα κι εγώ κι ήρθα να σ' ανταμώσω,
κρυφά στο σώμα σου να μπω, γλυκά φιλιά να δώσω
Στο έμπα χίλια σου 'δωκα, στο έβγα δυο χιλιάδες,
γλυκά να λιώσεις, να χυθείς, σαν τις χλωμές λαμπάδες

Κι εκεί στης γης τις μυρωδιές, στην παιχνιδιάρα σήψη
ο Έρωτας τον Θάνατο μπόρεσε να νικήσει
Απ' τα φιλιά που χάρισα στα κάλλη του κορμιού σου
λουλούδι φύτρωσε μικρό που πίνει απ' τους χυμούς σου
Λουλούδι που κι αν μαραθεί τη μυρωδιά δε χάνει
γιατί δακρύζει σαν ιτιά κι ανθεί σαν πικροδάφνη

8.Ομίχλη

Στίχοι:Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μουσική:Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Φορώ το μαγικό σκουφί, π'αόρατο με κάνει
γλιστρώ απ'το σεντονάκι της να φύγω στα κρυφά.
Σκοτάδι είναι, παγωνιά, στα σπίτια όλοι κοιμούνται
μ'από τις γρίλιες όνειρα βγαίνουν και συναντιούνται
Σκοτάδι είναι, παγωνιά, τα σπίτια ολόκλειστα.

Την πόλη αφήνω πίσω μου ξάγρυπνος κι αναμμένος
απ'το γεφύρι του Ξηριά περνώ αλλοπαρμένος
και φτάνω πάνω στο βουνό, ψηλά στο Γκουνταμάνι.
Ομίχλη έχει, νότισαν τα γένια του Μπαμπάνη.
και φτάνω πάνω στο βουνό, τα σπίτια ολόκλειστα.

Με καλοδέχθη το βουνό, μου φτιάχνει προσκεφάλι
με κάπαρη, με ρίγανη, με μέντα και θυμάρι.
Παρακαλεί και τ'άγρια που χάρη του χρωστάνε
να μου κρατήσουν συντροφιά και να παραφυλάνε.
Παρακαλεί και τ'άγρια, τα σπίτια ολόκλειστα.

Πουλιά της νύχτας τραγουδάν για να με νανουρίσουν
και την ψυχή, που ανοίγεται στον ύπνο, να κερδίσουν.
Και βλέπω όνειρα τρελά και τον ληστή Μπαμπάνη
να τουφεκάει τον ουρανό, να κλαίει στο Γκουνταμάνι.
Και βλέπω όνειρα τρελά, τα σπίτια ολόκλειστα...

9.Ερώτηση κρισέως








Στίχοι:Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική:Θανάσης Παπακωνσταντίνου



Ρώτησα τον σκύλο μου το Ρίβα άμα νιώθει
Έλληνας αυτόχθονας ή κάτι σχετικό.
Εκείνος χασμουρήθηκε, επέστρεψε στον ύπνο
κι η ανάσα του ήταν όμορφη σαν κύμα στο γιαλό.
Εό! Γαμώ το φασισμό

Γυρνώ στην άγρια ροδιά και την ρωτώ τα ίδια
αν Έλληνας αισθάνεται λουσμένη από το φως.
"Πήρα σκυτάλη για ζωή,για θάνατο σκυτάλη"
μου απαντάει ο κόκκινος στα κλώνια της ανθός.
Εό! Σαπίλα ο φασισμός

10.Simoun

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου


Ψέλνει στη Σιμωνόπετρα κι ακούγεται στον Άδη
μα οι τρομαγμένοι κάνουνε πως τάχα δεν ακούν.
Κλέβει το χνούδι απ'τα παιδιά, τα μονοπάτια σβήνει,
βαφτίζεται στην έρημο και γίνεται Σιμούν.

Στέλνει καράβια στο γκρεμό,
τον ίσκιο ξεθωριάζει,
κάνει κι εμένα φρύγανο,
μα εμένα δε με νοιάζει.

Με το 'να χέρι στη χαρά και τ' άλλο στην ομίχλη,
δεμένο με γλεντήσανε τα λαίμαργα πουλιά.
Γυρεύω την πανσέληνο να πέσει στο πηγάδι,
να κοιταχτώ, να θυμηθώ πως ήμουνα παλιά.

Να θυμηθώ, να ξεχαστώ
να γίνω ερυθρελάτη
οι ρίζες μου στον ουρανό,
τα φύλλα στο κρεβάτι.

Να βρω κι εσάς αδέρφια μου, που 'χετε ξεθυμάνει,
το φόβο και την ομορφιά να βάλουμε μαζί.
Να πλύνουμε με το κρασί τα νυσταγμένα μάτια
κι ύστερα να σαλπάρουμε στη θάλασσα πεζοί.

Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας,
πειρατική σημαία.
Όλα στραβά γινήκανε
και όλα είν' ωραία.

11.Φέγγαρος

12.Τα τραγούδια που έγραψα






 Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου


Δεν θέλω τα τραγούδια που έγραψα
ν' ανάβουν αναπτήρες
Θα ήθελα να σκίζουν τα μέτωπα
ν' ανοίγουνε κρατήρες

Κάτω απ' τη γλώσσα
σκυλιά δεμένα
χιλιάδες λέξεις
Δε θα σ' αντέξω
δε θα μ' αντέξεις
ανώδυνα

Τα λόγια τα σαράκια κι οι νότες μου
εμένα σκάβουν πρώτο
Δεν ήρθα για να βλέπω τα κάλη μου
να γλύφουνε το χρόνο

Ανάξιος αν είμαι, να μου δοθούν
της λήθης τα ελέη
Στα κέρατα του ταύρου γεννήθηκα
αυτό μπορεί να φταίει